Hayatın en şanslı olayı, hayatına tutku katan birine rastlamaktır. Onlar belki biraz saf, yol kenarındaki küçük çiçekler yüzünden gün boyu mutlu olabiliyorlar; belki biraz duygusal, bir reklama bakarken gözyaşlarını tutamıyorlar; belki biraz atılgan, sabaha karşı üçte seni dağın zirvesine çıkmaya ikna ediyorlar. Ama işte bu insanlar, mutluluğun aslında bu kadar basit olabileceğini keşfetmeni sağlıyor; bir fincan kahve, bir gün batımı, bir eski şarkı, hepsi kutlanacak bir sebep olabiliyor. Onlar, yanlarında taşıdıkları güneş gibidirler, en karamsar anlarında bile ruh halini tam zamanında aydınlatıyorlar. O "dilediğin an git" uyumuna her zaman kalbim çarpıyor, mükemmel bir plan yapmaya gerek yok, fazla sonuç düşünmeye de gerek yok, sadece bir bakış yeter: "Gidelim mi?", "Hadi gidelim!" İster sabahın üçündeki mangal tezgahı, ister aniden kararlaştırılan sınır ötesi bir seyahat olsun, seninle birlikte delirmeye istekli birinin olması, bu his, her türlü romantizmin çok daha değerli. Hayat zaten yeterince acı, her zaman seninle tatlı birini bulmak gerekiyor.